Apabila AUKU Didahulukan,Pencapaian Ditinggalkan
Oleh : Malik Syam Abdul Latiff
Perdana Menteri Malaysia, Dato’ Seri Najib Tun Razak
mengumumkan di Parlimen bahawa Sekyen 15 AUKU akan disemak semula bagi
membolehkan pelajar universiti yang berumur 21 tahun keatas menjadi ahli parti politik.
Tindakan ini disambut baik oleh pelbagai pihak kerana ia adalah satu
“breakthrough” dalam sistem politik Malaysia atau boleh saya katakan ia semakin
terbuka. Maka, telah bersoraklah segala masyarakat dalam FB dan Twitter namun
rata-rata dalam konteks yang salah. Antara komen yang saya dengar ialah, kita
boleh pacak bendera parti dalam kampus, kita adakan Minggu Promo Parti Politik,
dah boleh buat ceramah politik dan sebagainya tanpa menyedari bahawa PM juga
menyatakan bahawa Politik tidak boleh dibawa ke kampus.
Saya secara peribadi amat gembira
kerana lepas ini saya sudah boleh mendaftar sebagai ahli dalam parti politik
pilihan saya dan boleh menabur tenaga dan akal fikiran untuk parti yang sokong
dalam konteks di luar kampus namun adakah semua pelajar akan melakukan perkara
yang sama ? Sejak hampir 3 tahun menuntut di UM, saya memerhatikan terdapat
segelintir pelajar yang membawa agenda, idelogi atau cara parti politik pilihan
ke kampus yang dapat dilihat semasa Pilihan Raya Kampus dan telah dibuktikan
apabila kemenangan kumpulan tertentu dalam PRK dianggap sebagai kemenangan
Parti tertentu. Maka, saya kurang pasti bahawa pelajar-pelajar terbabit akan
gembira atau berterima kasih dengan semakan yang dicadangkan.
Lebih menarik, terdapat pihak yang
bukan sahaja ingin kekangan terhadap politik dihapuskan tetapi inginkan
perkataan “Naib Canselor” dan “Menteri” digugurkan dari AUKU. Mereka melihat
kuasa yang diturunkan kepada penama diatas menghalang pelajar dari pelbagai
aspek termasuk dari segi pemikiran. Universiti adalah bebas namun kebebesan
melampau boleh mendatangkan bahaya kepada pihak lain. Pendek kata saya
mengambil contoh kebebesan bersuara dan punca peristiwa 13 MEI 1969 adalah
kerana kebebesan suara yang telah telah menyentuh sensiviti kaum sehingga pisau
dibuktikkan lebih tajam dari mulut pada masa itu. Adakah kita inginkan
peristiwa sedemikian berulang ?
Politik merupakan permainan semula jadi manusia semenjak
kewujudan manusia sehinggalah ke hari ini tetapi malangnya segelintir pelajar
telah meletakkan hal ini sebagai keutamaan atas nama perjuangan. Makan, minum,
tidur hingga cara pemakaian pun boleh dipolitikkan.
Saya amat kecewa melihat apabila
rata-rata pelajar gagal melihat tanggungjawab mereka dalam konteks pembangunan
negara dari segi produktivi. Malaysia kini menghadapi saingan hebat dari
pelbagai pelusuk dan kita amat terdesak untuk mendapatkan pakar-pakar bagi
pelbagai bidang. Isu yang sering dibawa adalah kebebasan bersuara, hak asasi
manusia, AUKU, ISA, Seksualiti Merdeka dan banyak lagi namun hanya dalam
konteks retorik sahaja. Bolehkah saya membawa retorik-retorik tersebut untuk
digunakan membeli beras, membeli ubatan atau membeli buku ? Adakah seorang
petani miskin akan inginkan ISA dimansuhkan atau inginkan kehidupan yang selesa
untuk keluarganya ? Adakah ibu bapa mahukan AUKU dimansuhkan atau inginkan anak
mereka berjaya dalam pelajaran ?
Gunakan peluang yang telah dibuka
apabila semakan terhadap Seksyen 15 dibuat untuk menaburkan idea dalam saluran
masing-masing. Gunakan universiti untuk mencetus perbincangan Ilmiah yang
berkualiti untuk mencari idea atau jalan bagi memperbaiki kehidupan masyarakat.
Kita sudah terlalu selesa mengutuk atau mengata namun jarang kita memberikan
idea bernas untuk memperbaiki keadaan. Pernahkah kita jika tersangkut dalam
kesesakkan lalu-lintas memikirkan bagaimana cara terbaik untuk mengatasinya
atau sekadar melepaskan tanggungjawab itu kepada orang lain ?
Jangan tanya apa yang negara boleh
lakukan untuk anda tetapi tanya apa yang anda boleh lakukan untuk negara anda ?
Dan perlakuan itu bukanlah dengan mengankat sepanduk mahupun berhimpun kerana
perkara-perkara ini tidak boleh memberi sesuap nasi kepada mereka yang
memerlukan.
